“ Brain: What did she whisper to you? Brendan: She called me a dirty word. Brain: All right, you don't have to tell me.” Gençlik fi...
Brendan: She called me a dirty word.
Brain: All right, you don't have to tell me.”
Gençlik filmleri ya da velet filmleri her daim embesil olmaya mahkumdur. Embesil olup eğlendirmektir amaçları. Bunlara güzel bir örnek olarak The Faculty’i gösterebiliriz. Hoş ama boş bir filmdir. Hele bir film okulda geçiyorsa ve işin içinde gençler varsa %90 ya abazan gençlerin başından geçen komik olaylar anlatılır, ya da ona yakın bir şeyler. Ha tabi arada şahane istisnalar da vardır, örnek olarak Gus Van Sant’ın The Elephant’ı.
Kendisine böyle bir çizgiyi uygun görmüş bir dalı kendisinden çok daha ciddi ve çok daha derin bir tür olan “kara film”le birleştirmek imkansız gibi görünür. Her ne kadar yapılabilir olsa da, yapılan o film sırıtmaya mahkumdur. Bogart triplerine girmeye çalışan 18-19’luk veletlerin ekranda rol kesmeye çalışmasını seyretmek insanı sinir edebilir çok büyük bir ihtimalle. Böyle bir önyargı geliştirilebilir en azından haklı bir gerekçe olarak. Lakin teorinin pratikte her zaman, ve iyi ki de, işe yaramadığını çok şahane bir örnekle tekrar gözlemliyoruz. Rian Johnson’ın 2005 yapımı Brick filmiyle bu defa…
Filmin kısaca konusuna değinmek gerekirse… Öğlenleri tek başına yemek yiyerek okuldaki bütün gruplardan uzak durmaya çalışan Brendan, bir süredir haber alamadığı eski kız arkadaşından gizemli bir telefon alıyor. Emily kısa süren telefon görüşmesinde, Brendan'dan yardım istiyor... Emily hakkında bilgi toplamaya çalışan Brendan, bir süre sonra eski kız arkadaşının cesedini buluyor ve yakın bir arkadaşının yardımı ile okulun karanlık yeraltı gruplarına girerek kız arkadaşının gizemli ölümünü araştırmaya başlıyor.
Şahsen oldukça beğendiğim güzel bir harman olmuş filmin konusu. Sanki, birisi tarafından tutulan özel dedektifin filmin sonuna dek süren gizemli araştırmasını izliyoruz. Arada ufak farklar var tabi. Dedektifimiz ergenlik çağındaki bir öğrenci mesela. Filmin geri kalan tüm karakterleri gibi.
Karakterler bazında incelersek… Süre giden araştırma boyunca “sözde” dedektifimizi, anlattıkları ve yaptığı seçimlerle git gide tanıdığımız, birilerine sataşmadan önce gözlüğünü kılıfına koyan, bir protagonist var karşımızda. Yeterince soğuk bir karakter ama yine de özdeşleşebildiğiniz birisi. Daha da önemlisi film boyunca, kendisinden bekleyemeyeceğiniz bir şekilde, git gide artan karizması… (ki River Phoenix’ten Heath Ledger’a oradan Humphrey Bogart’a kadar uzanabilecek bir karizma bu) Yan karakterlere örnek verecek olursak, dedektifimizin sürekli akıl aldığı ortağı yerine filmde gözlüklü nerd’ün teki var. Konuştukları yer de masa başı değil, okulun tenha bir bölgesi. Dedektifi cezp etmeye çalışan çekici kadın karakter ise -filmi izleyerek ilerleyen dakikalarında daha iyi anlayabileceğiniz üzere- tam yerinde bir film-noir karakteri. Dedektifimizi bu “case”den almaya çalışan “chief” ise okul müdürü. Böylesine hoş bir şekilde yedirilmiş film-noir karakterleri var karşımızda adeta.
Oyunculuklar ise yerli yerinde. Üst derece bir oyun yok, kendi boylarını aşmıyor aktörler ve aktrisler. Yine de Laura’nın oyunculuğu ve güzelliğinin kalbimde hep ayrı bir yeri olacak diye de belirtmeden geçmek istemiyorum.
Müzik kısmına da değinelim unutmadan. Yok yok değinmeyelim. Müziklere bayılacaksınız. Sadece bunu söylüyorum. Oturduğunuz yerde sizi germeyi başarabilecek kadar şahane müziklere sahip film ve izleyerek tecrübe etmeniz çok daha keyifli olacaktır eminim.
Bunların dışında senaryo ve yönetime değinecek olursak eğer… Konunun şahane bir işlenişi var karşımızda. 110 dakika gibi kendine göre yeterince uzun bir senaryo ve bunun içine serpilmiş; her film-noir’da olduğu gibi zeki, tatminkar ve en az iki favori cümle bulabilecek kadar güzel diyaloglar var. Bunlardan en favorim ise incelemenin başında yaptığım alıntı. Filmi alnından öpmeme yetecek kadar güzel bir diyalogdu. Görüntüler açısında ise gayet hoş ve minimal kadrajlar var filmde. Bunların arasında ise en bayıldığım baş karakterimizin kitap okuyup birisini beklediği sahneydi… Şöyle kısa bir cümleyle özetleyebiliriz aslında… Yeri geldiğinde film-noir atmosferini, yeri geldiğinde bağımsız film atmosferini yansıtan; bazen ikisini birbiriyle harmanlayan gayet güzel görüntülerden oluşuyor film.
Filmi yazan & yöneten Rian Johnson henüz 35 yaşında. Filmin senaryosunu 1999 yılında yazmış ve o günden 2005’e kadar film için para toparlamaya çalışmış. Sonrasında da filmi çekmiş. Demek ki neymiş? İstenilince oluyormuş. Se7en izlediğimden beridir aklımda yer tutan “film-noir türünde film çekme” projemi, başkasının gayet ayakları yere basan bir filmle ve kendi topladığı parayla gerçekleştirmesi insanı gaza getirmiyor değil. Sinemanın da güzelliği burada işte. Anlatmak istediğini her türlü yere çekip anlatabilmen…
Yönetmen : Rian JOHNSON
Senaryo : Rian JOHNSON
Görüntü Yönetmeni : Steve YEDLIN
Müzik : Nathan JOHNSON
Yapım : 2005 – ABD - 110 Dk.
Tür : Suç / Dram / Gizem
Oyuncular:
Joseph Gordon-LEVITT
Nora ZEHETNER
Lukas HAAS
Noah FLEISS
Matt O’LEARY
Emilie de RAVIN
Noah SEGAN
COMMENTS